Banjska stena, se nalazi na 1065 metara n.v. i pruža nezaboravan pogled na akumulaciju Perućac, kanjon reke Drine i područje Osata u Bosni. 

Bilješka stena je vidikovac na planini Zvijezda na 1225 metara n.v. na granici prirodnog rezervata „Zvezda“. Odavde možete videti stabla Pančićeve omorike i sedeti ispred kućice u kojoj je sniman film „Ptice koje ne polete“ sa Batom Živojinovićem u glavnoj ulozi.

Crnjeskovo je na 980 metara n.v. Sa vidikovca se pruža pogled na klisuru reke Rače, Drinu i Bajinu Baštu, a može se videti i Krstata stena sa metalnim krstom ispod koje se nalaze pećine u kojima su monasi skrivali knjige.

Sokolarica je smešten na obodu naselja Sokolina, sačinjava ga nekoliko manjih povezanih vidikovaca na nadmorskoj visini od 990 metara, a nalazi se naspram vidikovca Crnjeskovo, iznad Klisure Rače. 

Sjenič je vidikovac koji se nalazi na Crnom vrhu na 1.444 metara n.v., gde dominira 12 metara visoka drvena osmatračnica. Odavde se otvara pogled na šumoviti masiv Tare. 

Osluša je vidikovac, smešten na 964 metra n.v., često je poletište za paraglajdere. 

Kapija Podrinja se nalazi na planini Povlen, uz sam magistralni put Valjevo – Bajina Bašta, na mestu gde se putnik iz pravca Valjeva prvi put susreće sa pejzažom drinske doline i postao je  nezaobilazno mesto za odmor.

Ravna stijena(grad) je lokalitet koji se nalazi u blizini brane Lazići i jezera Spajići u Zaovinama. Ovde se primećuju ostaci nekadašnjeg ranovizantijskog utvrđenja. Nedaleko odavde je i početak rezervata i kanjona „Sklopovi“ koji je usekao Beli rzav. 

Janjač na 1.473 metara n.v. je jedan od najviših vrhova Nacionalnog parka Tara. Nalazi se na samoj granici Srbije i Republike Srpske (BiH). Sa ovog vrha se pruža veličanstven panoramski pogled selo Zaovine i masiv Tare, a sa druge strane je Višegrad i čuvena ćuprija na Drini.

Vidikovac Zelenika, nalazi se pored puta Perućac – Mitrovac i sa njega se pruža pogled na Drinu, HE „Bajina Bašta“ i jezero Perućac. Na platou su postavljene  nadstrešnice sa stolicama, stolovima i ležaljkama.

Crkva u Rogačici je oduvek bila važno središte pravoslavne duhovnosti i kulture-istorijski spomenik sa nesumnjivo značajnim spomeničkim svojstvima, obzirom na vreme podizanja, arhitekturu i ikonostas. Nalazi se na jednom omanjem,ravnom uzvišenju koje dominira čitavim naseljem. Oko nje se nalazi lepo uređena porta sa dve kapije neobično lepih arhitektonskih rešenja. Sama Crkva izgrađena je 1847. godine u stilu raške škole,pomešane sa gotikom.

Inače, Crkva je u osnovi upisan krst,sa tri apside,oltarskom i dve pevničke. Svetilištem dominira zvonik koji se uzdiže iznad priprate i to na zapadnoj strani broda. Zidovi crkve su od kamena, a tavanica od opeka. Freske,koje su danas prava retkost za oko znatiželjnih turista, uradili su dva najveća freskopisca 19.veka,a to su: Dimitrije Posniković i Milija Marković. Nažalost,većina freski je kroz istoriju izbledela i izgubila svoj prvobitni sjaj,ali to Crkvi daje dodatnu lepotu i osećaj starine. Nedavno je oltarski deo hrama renoviran,što je crkvu dodatno osvežilo i dalo joj još više sjaja i lepote. Uz zidove hrama nalaze se grobnice sveštenoslužitelja ove svetinje, kao i grobnica ćerke kapetana Petra Rajića,koja je preminula 1855.godine.

Pored ovih istorijskih spomenika,postoji i obilje bogoslužbenih knjiga koje potiču većinom iz 19.veka, ali ima ih i iz 18.veka. Tako najstarija knjiga koja je u celosti sačuvana jeste služebnik iz 1713.godine. Ranije se taj služebnik čuvao u Okletačkoj crkvi,ali zbog sigurnijeg čuvanja je prenet u Rogačički hram. Na samo par metara od hrama nalazi se groblje gde su sahranjeni posmrtni ostaci Austrougarskih vojnika, kao i grob jednog Srpskog vojvode, čije ime nam nažalost nije poznato.U tom delu porte prošle godine podignut je jedan drveni Krst koji je ulepšao ambijentalnu celinu.

Nacionalni park Tara obuhvata planinski predeo u zapadnoj Srbiji koji je stavljen pod zaštitu 1981. godine. Zaštićeno područje površine od skoro 25.000 hektara pokriva najveći deo planinskog masiva Tare i Zvijezde omeđenog tokom Drine između Bajine Bašte u Srbiji i Višegrada u Bosni.

Tara spada u srednje visoke planine i predstavlja krečnjačku površ, prosečne nadmorske visine 1.000 do 1.200 metara, koju presecaju brojni kanali i klisure i sa koje se izdižu vrhovi – Kozji rid 1.591, Zborište 1.544, Janjač 1.473, Smiljevac 1.445, Galinik 1.305… Najniža tačka u parku je reka Vrelo na 234 metra.

Osnovnu vrednost Nacionalnog parka Tara predstavljaju mešovite šume koje pokrivaju preko 80% površine parka. Na ovom području do sada je registrovana jedna trećina flore Srbije odnosno blizu 1.200 biljnih vrsta uključujući i Pančićevu omoriku, endemičnu i reliktnu vrstu četinara koja je preživela zadnje ledeno doba. Takođe, planina Tara je utočište za preko 140 vrsta ptica, 19 vrsta riba i 60 vrsta sisara, među kojima je i najbrojnija populacija mrkog medveda u Srbiji.

Širom parka postoje brojna arheološka nalazišta i spomenici koji datiraju od neolita do poznog srednjeg veka.

Najveću pažnju turista privlače brojni vidikovci, poput Banjske i Bilješke stene, Sjeniča, Crnjeskova, Sokolarice i Osluše, sa kojih se pružaju nezaboravni pogledi. Takođe, veliku atrakciju predstavlja kanjon reke Drine sa jezerom Perućac na kome se organizuju krstarenja brodom.

Posetiocima je dostupno oko 290 km na markiranih planinarskih staza i više od 75 km biciklističkih ruta. Takođe, uređeno je 6 edukativnih šetnih staza kao i prva staza u Srbiji prilagođena osobama sa invaliditetom. 

Reka Drina opasuje Taru sa severozapadne i severne strane i predstavlja najveću kontaktnu reku opštine Bajina Bašta u dužini od 60 km. Drina nastaje spajanjem Pive i Tare kod Šćepan Polja u Crnoj Gori i ukupne je dužine toka od 345,9 km i predstavlja najveću pritoku reke Save.

Drina pripada drugoj klasi i ubraja se u najčistije vodene tokove Srbije. Drina je poznata kao kolevka splavarenja , poznata po ljutim brzacima i slapovima, sada u svojim jezerima poslušna i mirna.

Ona predstavlja raj za ribolovce jer pored toga što je jedna od najčistijih reka takođe obiluje raznovrsnim vrstama riba od kojih su atraktivnije lipljan, pastrmka, skobalj, jez, klen, mrena, som… U reci Drini se nalazi oko 30 vrsta riba, ali je svakako najpoznatija mladica, koju još nazivaju i „kraljicom Drine“. 

Smatra se da ime Drina potiče od prasrpske osnove DER, od koje je nastao i glagol drati, derati sa značenjem cepati, kidati. Ova reč opisuje veliku snagu vode, koja ima moć da dere stene, planine i zemljište radi stvaranja svog toka. Po drugoj teoriji ime Drina potiče od starogrčkog naziva Drinos (Dreinos), što je kod starih Rimljana postalo Drinus (Drinus). Rimljani su to ime preuzeli od starosedelaca a veruje se da je to bilo ime mitološkog paganskog božanstva. Srbi su prihvatili to staro ime Drine, ali su je dugo zvali i Zelenika i Zelenka – po smaragdno zelenoj boji vode. Zbog krivudavog toka reke u govoru se često upotrebljavaju izreke ko će krivu da ispravi Drinu ili nemoj da mi izvijaš krive Drine, koje ukazuju na neki suvišan, beskoristan posao.

Mramorje ili Bagruša je jedan od lokaliteta na teritoriji opštine Bajina Bašta koji se nalaze na Uneskovoj listi zaštićene svetske kulturne baštine. Mramorje je srednjovekovna nekropola stećaka, koja se nalazi u Perućcu i spada među najočuvanije nekropole tog podneblja. Potiče iz XIV veka i prostire se između reke Drine i magistralnog puta koji prati njen tok, na samom ulazu u naselje. Drugi lokalitet sa stećcima koji je na Uneskovoj listi nalazi se u Rastištu na obroncima Tare. Mramorje u Perućcu je takođe i pod zaštitom Republike Srbije kao spomenik kulture od izuzetnog značaja.

Nekropola je formirana u XIV veku i imala je oko 200 stećaka, napravljenih od tvrdog krečnjaka, među kojima su najveći primerci dostizali dužinu od 2 metra, sa širinom i visinom od skoro 1 metra. Kasniji izvori beleže broj od 122 spomenika, dok ih, prema poslednjim podacima, ima 93 i to:

46 ploča

18 slemenjaka sa postoljem

10 slemenjaka bez postolja

7 sanduka sa postoljem

10 sanduka bez postolja

2 amorfna primerka

Perućačko jezero je veštačko jezero na području opštine Bajina Bašta, Republika Srbija.

Jezero je nastalo pregrađivanjem toka reke Drine, za potrebe hidroelektrane „Bajina Bašta“. Perućačko je akumulaciono jezero koje se vodom napaja iz reke Drine. Perućačko jezero je površine oko 12,4 km², zapremine 340.000.000 m³ vode, a duboko je do 60 metara. Dužina jezera iznosi oko 54 km, najmanja širina od 150 metara, a najveća širina oko 1000 metara. Perućačko jezero se nalazi na 290 metara nadmorske visine. Najveći deo jezera se nalazi u kanjonu reke Drine koji počinje 7 km od brane hidroelektrane „Bajina Bašta“. Najduži, odnosno kanjonski deo jezera okružuje izrazito strma obala oivičena strmim kamenim liticama i kamenim blokovima koji vertikalno poniru u vodu. Zbog strmine obale, dubina jezera na samo par metara od same obale dostiže prosečnu dubinu od 3 do 8 metara. Sredina jezera predstavlja granicu između Republike Srpske, BiH i Republike Srbije.

Jezero se nalazi u prirodnom zavoju kanjona reke Drine između Bajine Bašte i Višegrada, i obavija planinu Taru na kojoj se nalazi Nacionalni park Tara. Jezero je pogodno za ribolov i kupanje.

Plaža u Perućcu ima pontone sa bazenima za decu. Bovama je ograđen prostor za kupanje, stalno su prisutni spasioci na obali i spasilački čamac na vodi. Tu su i tuševi, tobogani, skakaonice, mogućnost iznajmljivanja pedalina, čamaca, predivan restoran. Veliko uživanje pruža vožnja brodom po jezeru.

Solotnik je arheološki lokalitet u Solotuši, oko 9 km od Kaluđerskih bara, na kome dominiraju ruševine srednjovekovnog zamka. Utvrđenje je sagrađeno na stenovitom platou ispod koga je duga krečnjačka litica, koja se spušta do vrela Solotuške reke.

O njemu nema istoriografskih zabeleški, a ni posebnog narodnog predanja, izuzev naziva Grad, Kulina ili Jerinin grad. Po arheolozima, Solotnik je tipičan srednjovekovni zamak, a ovaj naziv duguje selu u kome se nalazi. Prilikom arheoloških istraživanja otkriveni su fragmentarni ostaci utvrđenja iz gvozdenog doba, sa kontinuitetom u ranovizantijskom periodu, dok je zamak sa vlastelinskim dvorom nastao u XV veku.

Okamenjeni krečni malter, brojni nalazi oružja i oskudni ulomci stone grnčarije, ukazali su da je Solotnik užurbano građen i da je osvojen u turskom napadu, najverovatnije između 1459. i 1463. godine. Zamak je imao približno trapezoidnu osnovu, dimenzija 16,85 x 28,20 metara, dva ulaza i kružnu odbrambenu kulu iznad glavnih vrata iz pravca jugoistoka. U izgradnji je korišćen pritesani krečnjak i trpanac vezan krečnim malterom, a zidovi su široki od 1,20 do 1,70 metara i očuvani na visini od 4,2 metra. Cisterna za vodu, otkrivena u zamku, ima nepravilnu kružnu osnovu, sa kružnim bunarom. Arheološka istraživanja na Kulini nisu završena.

Crkva brvnara u Dubu teško se može uvrstiti u raskošne spomenike, već pre svega u one sa etnološkim značajem. Ona je u periodima kada je manastir Rača bila u ruševinama pruzimala ulogu duhovnog središta ovog kraja. Hram Hristovog Vaznesenja bio je metoh manastira Rače do 1885. godine kada je postala samostalna crkva i dobila svoju parohiju.

Prema raspoloživim izvorima hram je sagrađen krajem XVIII veka i to verovatno 1792. godine, obnovljena je 1828.god. 

Ova Crkva predstavlja verovatno najlepše ostvarenje osaćanskih neimara. Po površini pripada u red najvećih drvenih crkava, a 1989. godine na izložbi povodom godišnjice Kosovske bitke ‘’ Manje poznate ikone jugozapadne Srbije ’’ bilo je izloženo nekoliko ikona iz crkve u Dubu. Ova crkva odigrala je posebno značajnu ulogu u očuvanju srpskog nacionalnog identita na Kosovu posle ukidanja Pećke patrijaršije 1766. godine. 

Graditelji ovog hrama nisu se potpisali i tako su ostali nepoznati do danas. Gotovo je sigurno da je Hadži Melentije Stefanović imao udela u građenju crkve u Dubu i da je bar izabrao neimare koji su je gradili jer je i sam poticao iz tog kraja. Zbog blizine dupske crkve dekoraciji se posvetilo više pažnje nego drugim sličnim crkvama.

Manastir se nalazi se šest kilometara od Bajine Bašte i zadužbina je Kralja Dragutina Nemanjića iz 13. veka. Jedno je od najznačajnih mesta srpske prošlosti. Od posebnog je značaja bila Račanska prepisivačka škola, a nakon stradanja manastira i velike seobe Srba 1690.godine, Račani su u Sent Andreji stvorili osnovu srpske azbuke i književnosti u novom veku. Stotinak godina kasnije bratstvo Tronoša podiže manastir iz ruševina da bi krajem prvog srskog ustanka bio ponovo zapaljen. Današnji izgled crkve potiče iz 1836.godine. Za vreme drugog svetskog rata ovde je od Nemaca sklonjeno Miroslavljevo Jevanđelje, najstarija srpska knjiga napisana u 12. veku. Deo svetih mošti Kralja Dragutina odnedavno se nalaze u ovom hramu.

Od Manastira Rače do vrela Lađevac i ostatka Račanske prepisivačke škole vodi obeležena pešačka staza duga oko dva kilometra. Put vodi uz obalu rečice Rače. Na odmorištima ima sa obe strane reke klupa i stolova sa nastrešnicama. Posle četrdesetak minuta hoda stiže se do slapova vrela Lađevac. U blizini Lađevca nalaze se ostaci Račanske prepisivačke škole. Alkalno-termalni izvor kraškog porekla ima prosečnu temperaturu od 15 do 18 stepeni celzijusa. Smatra se da voda ima lekovita svojstva i da pomaže u lečenju kožnih i očnih bolesti. Meštani Lađevac nazivaju još i „toplo vrelo“.

Soko grad je tvrđava u zapadnoj Srbiji u blizini Ljubovije, koja nikada nije osvojena borbom već je uvek menjala gospodare mirovnim ugovorima. Ona je jedna od tvrđava u kojoj su se Turci najduže zadržali. Posle sukoba Srba i Turaka 1862. Soko je miniran, u vazduh ga je digao sreski kapetan rađevski Petar Radojlović. Tada je dignut u vazduh i Užički grad, dok su preostala četiri utvrđena grada predata knezu Mihailu Obrenoviću 1867. godine.

Podno grada je podignut manastir Svetog Nikole.

Soko grad je nastao još u srednjovekovnoj Srbiji, ali je najpoznatiji po svojoj ulozi tokom Osmanske okupacije Srbije tokom koga je postao jedan od najozloglašenijih mučilišta pravoslavnog stanovništva. Neki od najstarijih podataka potiču iz davne 1476. kada se spominje i dizdar tvrđave Sokol Kemal.

Ne zna se tačan datum nastanka. Postoje neslaganja kod istoričara o dokumentu o Sokolu koji potiče iz 1392. godine. Međutim, na osnovu oblika utvrđenja da se zaključiti da je Soko znatno stariji od ovog datuma jer je prvobitno, starije utvrđenje, zidano na najvišoj steni i odgovara dobu znatno starijem od Despotovine. Soko-grad je ostao sinonim nepobedivosti, jedan od poslednjih bastiona turske vlasti i dominacije u Srbiji. S pravom je nosio epitet „sultanove cure” ili „sultanove neveste”.

Kućica na Drini je simbol Bajine Bašte i jedno od najpoznatijih obeležja reke kod Srba poznate i kao Zelenika, ali i celog regiona Podrinja. Ovaj bajkoviti prizor stene sa kućicom dok je sa obe strane miluje smaragdno zelena voda predstavlja najlepši početak upoznavanja sa Bajinom Baštom.

Valovita i neukrotiva Drina imala je običaj da s vremena na vreme u naletu neobuzadane snage odnese kućicu samo njoj znanim putem ali su bajinobaštanski entuzijasti uvek ubrzo postavljali novu, čvršću i lepšu koja bi odmah izazivala još veće divljenje i pažnju. Kućica na Drini je vremenom stekla toliku popularnost da više nije moguće ni prebrojati hiljade novina, televizija, internet portala i turističkih brošura koji svakodnevno donose priče, snimke i slike čuvene stenčice.

Ona je odavno prevazišla lokalni brend Bajine Bašte i postala jedan od prepoznatljivih srpskih simbola koji govore o lepotama naše prirode ali i o jedinstvenom skladu prirode i čoveka u našoj zemlji.

Po jednoj od narodnih priča iz ovog kraja glavni „krivac“ za nastanak stene na sredini reke Drine je srpski narodni junak Marko Kraljević. Želeći da pređe na drugu obalu Drine a da mu njegov čuveni konj Šarac ne ukvasi noge on je sa bajinobaštanskog vidikovca Crvena stena bacio ogromnu stenu u sami centar reke. Šarac je sa jedne obale skočio na novonastalu stenu i odskočio na drugu obalu Drine, a po pričama najboljih poznavalaca tajni ovog mesta na steni se i dan danas mogu videti otisci Šarčevog kopita.

Memorijalni kompleks Kadinjača posvećen je borcima Radničkog bataljona, Posavcima i Orašanima, koji su 29. novembra 1941. godine poginuli na brdu Kadinjača, 14 km zapadno od Užica, braneći odstupnicu Vrhovnom štabu NOPOJ-a, partizanskim odredima i partizanskoj bolnici koji su se povlačili iz Užica ka Sandžaku.

U čast poginulih branilaca Kadinjače, na godišnjicu bitke 29. novembra 1952. godine otkriven je spomenik-piramida pod kojom se nalazi kosturnica u koju su smešteni posmrtni ostaci većine boraca izginulih na Kadinjači. Spomenik je urađen po projektu arhitekte Stevana Živanovića (1911 – 1979) u obliku četvorostrane piramide visoke 11 metara, sa zvezdom petokrakom pri vrhu. Na piramidi su uklesani stihovi poeme „Kadinjača“ pesnika Slavka Vukosavljevića. Povodom otkrivanja spomenika predsednik FNR Jugoslavije, Josip Broz Tito, odlikovao je Radnički bataljon Ordenom zasluga za narod sa zlatnom zvezdom.

Reka Vrelo se nalazi na desnoj obali Drine, u naselju Perućac, 13 km uzvodno od Bajine Bašte u Nacionalnom parku Tara. Duga je samo 365 metara i važi za jednu od najkraćih reka u Evropi. Pošto njen tok ima isto onoliko metara koliko godina ima dana naziva se još i „Reka godina“.

Reka Vrelo nastaje od jakog kraškog vrela Perućac na nadmorskoj visini od 234 metra u podnožju planine Tare. Prosečna temperatura vode je oko 10 stepeni. Na kraju svog kratkog toka uliva se u Drinu vodopadom visine 14 metara.

Iako, vrlo kratka, ova rečica poseduje sve ono što imaju i one mnogo veće reke – veliki moćni izvor, jedan ribnjak na desnoj obali, vodenicu na levoj obali, jednu levu pritoku u vidu bistrog potočića, naselje na levoj obali, tri mosta, mini hidroelektranu… Iznad same rečice nalazi se istoimeni restoran sa predivnom terasom.

Vrelo je poribljeno kalifornijskom pastrmkom i mladicom. Po humkama i obalama Vrela rastu jova, jarebika, jasen, gorski javor, brest, crna zova, orah… Na ovoj reci od 1927. godine radi mini-hidroelektrana „Vrelo“, sa snagom od 60 kw i prosečnom godišnjom proizvodnjom 300.000 kwh.
Drina sa rekom „Vrelo“ je u akciji izbora sedam srpskih čuda prirode u organizaciji Turističke organizacije Srbije osvojila prvo mesto.

Prirodni rezervat „Crveni potok“ se nalazi na visoravni Mitrovac u središnjem delu Nacionalnog parka Tara. Naziv je dobio po tome što kroz njega protiče potok koji se u svom gornjem toku razliva preko zemljišta sastavljenog od crvene ilovače tako da u vreme jačih padavina dobija crvenu boju. Rezervat je obrastao mešovitom šumom smrče, jele, jove i Pančićeve omorike. Do proglašenja rezervata na lokalitetu Crveni potok nije bilo intenzivnije ekspolatacije šuma zbog toga je ovde očuvana šuma prašumskog tipa.

Lokalitet tepih livada je deo šumo tresave u središtu rezervata. Lokalitet je dobio naziv jer još uvek nije u potpunosti obrastao tresavskom šumom i zbog mekoće podloge usled ugibanja tresetnih slojeva.

Tresetište u prirodnom rezervatu „Crveni potok“ je nastalo zadržavanjem površinske vode crvenog potoka usled nepropusne geološke podloge. Nedostatak kiseonika, višak vode, kisela sredina i niske temperature onemogućile su raspadanje i dovele do taloženja neraspadnutih biljnih ostataka. U uslovima hladne i vlažne klime na ovom staništu uspevaju pretežno biljne zajednice mahovine roda Sphagnum sp., bele mahovine, koja odumiranjem formira naslage belog treseta. Tresetište je počelo da se akumulira u postglacijalnom periodu, završetkom Ledenog doba. Staro je više hiljada godina i dalje raste oko 1mm godišnje.

Zaovinsko jezero se nalazi na planini Tari kod mesta Zaovine i po svom nastanku je veštačko. Nastalo je u periodu od 1975. do 1983. godine, kada je tok Belog Rzava pregrađen branama kod vrha Kik (958 m nmv). Pri najvišem vodostaju, površina jezera se nalazi na nadmorskoj visini od 881,5 m. Najveća dubina je oko 110 metara. Jezero dopunjavaju dva potoka Konjska reka i Beli Rzav.

Jezero je akumulacija reverzibilne hidroelektrane „Bajina Bašta“ u Perućcu sa kojom je povezano vertikalnim cevovodom. U slučaju niskog vodostaja reke Drine jezero se prazni i pokreće turbine hidroelektrane dok u slučaju viška vode i poplavnih talasa voda se pumpa vertikalno u Zaovinsko jezero. Zbog toga nivo jezera dosta osciluje. Postoje i četiri manja jezera iz kojih se voda sistemom spojenih sudova može pretakati u veliko jezero. Jedno od tih jezera je i jezero Spajić koje se nalazi sa druge strane brane.

Voda je veoma čista te uz malu preradu u postrojenjima za preradu vode koristi se za piće. Jezero se koristi i za uzgoj pastrmki. Leti ima kupača na neuređenim plažama. U blizini nasute brane je i mesto gde je Josif Pančić otkrio Pančićevu omoriku, kao i srednjovekovno utvrđenje Grad.